öyle bir kırgınlık ki..
yüreğine tercüman olmuş
kelimeleri yok etmek
ve aynı satırları bir daha hiç görmemek hissiyatı!!!
klavyeye dökmek için acıtılan ruha
ve ayrılan vakte edilen hüzün...
ömür ne kadar bilinmez
ama o bilinmezlikteki
en kısa süreyi bile bir hiç uğruna harcamış olmanın
tarifsiz hüznü...
bu defa çok yorgunum...
yorgunluğumu, bedenimin ettiği isyanlardan
tarifsiz hissiyatlarından anlıyorum...
ve kızıyorum
ama nerden bilebilirdim
kırılacağımı,
kırıldıkça bedenimin aksayacağını
öyle bir yaşanmışlık var ki
aksayan yerlerime bile üzülmüyorum
ya düzelir, ya düzelmez diyorum
en çok ruhumun aksayan yerlerine üzülüyorum
zaten bedenimin aksaması ruhumun çöküşünden ileri geliyor...
